Jerzy I Hanowerski

Jerzy I Hanowerski – Założyciel dynastii Hanowerskiej. Pierwszy król Wielkiej Brytanii i Irlandii. Pełnił również funkcję elektora Hanoweru.

Życiorys

Jerzy I Hanowerski urodził się 28 maja 1660 roku w Hanowerze, a zmarł 11 czerwca 1727 roku w Osnabrück. Był prawnukiem Jakuba I Stuarta oraz dziedzicem swojego ojca w Hanowerze i Brunszwiku. Jego życie prywatne nie układało się zbyt dobrze. W 1682 ożenił się z Zofią Dorotą Celle. Hanowerski nie kochał swojej żony, dlatego wdał się w romans z Melusine von der Schulenburg. Swoją kochankę mianował księżną Munster i Kendal. W 1694 roku zemścił się na swojej żonie zabijając jej kochanka. Kobietę natomiast osadził w zamku Ahlden. Zabronił jej również kontaktowania się z rodziną.

Historia rządów

W 1698 roku Jerzy obejmuje funkcję Elektora Hanoweru. Po kilku latach panowania ustalił akt, w którym ustalił sukcesję do brytyjskiego tronu. W krótkim czasie po wstąpieniu Jerzego na tron wybuchła wojna o sukcesję hiszpańską. Karol II wyznaczył na jedynego dziedzica hiszpańskiego imperium księcia Filipa Andegaweńskiego. Postępowanie to naruszyło równowagę sił w Europie. Przeciwko Francji zawiązała się więc koalicja. Składała się ona z Cesarstwa, Anglii, Hanoweru oraz innych państw Niemieckich. W 1714 roku zmarła Zofia Dorota oraz Anna Stuart. Hanowerski został wtedy uznany królem Wielkiej Brytanii. Jego koronacja odbyła się 20 października 1714 roku w Opactwie Westminsterskim. Pod nieobecność króla w Wielkiej Brytanii sprawował władzę jego syn Jerzy August bądź komitet „Strażników i obrońców Królestwa”.