Gottfried Wilhelm Leibniz

(Powyżej portret Leibniza namalowany przez Bernharda Christopha Franckego)

Gottfried Wilhelm Leibniz – miał rozległą wiedzę w wielu różnych dziedzinach takich jak prawo, filozofia, matematyka, historia czy fizyka. Stworzył rachunek różniczkowy i całkowy. Najbardziej znany jest jednak ze swojej filozofii.

Życiorys

Gottfried Wilhelm Leibniz urodził się 1 lipca 1646 roku w Lipsku w Niemczech, zmarł 14 listopada 1716 roku w Hanowerze. Był synem profesora filozofii. Skończył studia filozoficzne na uniwersytecie w Lipsku. Następnie wyjechał z miasta, aby studiować matematykę, fizykę oraz prawo. Zajmował się również polityką europejską. W 1674 roku odkrył rachunek różniczkowy. Zaraz potem został radcą dworu i bibliotekarzem w Hanowerze. Pełnił tą funkcję do końca swojego życia. Udzielał się w życiu publicznym i był w nim bardzo aktywny. Starał się przeprowadzać swoje badania z filozofii na tematy, których nikt inny nie poruszył. Swojej filozofii nie spisał w jednym dziele.

Filozofia

Leibniz w swoich rozważaniach filozoficznych łączył takie punkty widzenia jak: metafizyczny, naukowy, religijny i społeczny. Wprowadził do filozofii program kombinatoryki w logice, zasadę ciągłości w metodologii, czy dynamiczną teorię materii w filozofii przyrody. Zajmował się również sprawą substancji. Uznawał on dużą ilość substancji i uważał, że wszystkie substancje są tego samego rodzaju. Przyjmował takie twierdzenie, że zło jest mniejszym dobrem, a fałsz mniejszą prawdą. Był twórcą teorii poznania, czyli nowej teorii prawdy i przyczyny koniecznej oraz teorii bytu, nazywanej monadą. Opracował także konsekwencje teorii monad.